پدران ما را كرور كرور كشتند، كودكان ما را زنجير زنجير به غلامی و كنيزی بردند و در بازارهای مكه ومدينه به حراج گذاشتند، هر قامتی را كه توان ايستادگی داشت انبوه انبوه درو كردند، كتاب های ما را خرمن خرمن سوزاندند و هرچه را می توانستند دريا دريا بردند و هر چه را ماند صحرا صحرا به حاكمان جديد بخشيدند

 خشونت و سفاكی كه لشكر اسلام در تسخير ايران به خرج داد، آن چنان تكان دهنده و وحشت بار بود، كه به قول زرين كوب ايرانيان را به دو قرن سكوت و بهت كشاند. عمق فاجعه آن چنان استخوان سوز و دهشت بار است كه شاملو از آن اين گونه ياد می كند:
"اعراب فريبم دادند/ برج موريانه را با دستان پرپينه ی خويش بر ايشان گشودم/ آنان تو را و مرا كشتند/ و حاصل اين همه كشتار، جز، جل پاره ی بی قدر عورت ما نبود

زنجيرغلامان و كنيزان ايرانی آن چنان طولانی و توصيف ناپذير بود، كه تنها پس از مدت كوتاهی شهرهای تازه تاسيس عراق لبريز شدند از موالی (فرزندان اعرابی كه از كنيزان ايرانی متولد می شدند)

 بر سر تاريخ ايران چه آوردند و چگونه توانستند از آن تصوير آلوده، خونبار و موحش به اين تصور پالوده، فانتزی و خيال انگيز برسند؟
خيلی ساده! آرام آرام و قدم به قدم! تاريخ را تحريف كردند